Caraat

Het is tijd voor #newbeginnings. Om uit te leggen hoe ingrijpend dat is, moet ik eerst “het oude” proberen uit te leggen. En dat maakt kwetsbaar. Maar ik wil het. Omdat het moet. So please be gentle…

In een eerdere blog beschreef ik (deels) mijn financiële situatie. Hoe moeilijk die was, maar ook hoe ik tegelijkertijd gelukkig was met mijn leven. Helaas zit tussen juli 2010 en december 2011 een periode waarin het bergafwaarts is gegaan. Een lager salaris (minder uren) en stijgende lasten. Oftewel: mijn maandelijkse inkomen was gelijk aan mijn uitgaven, alleen al voor de vaste lasten. Enkel en alleen door de steun van mijn lieve ouders heb ik kunnen overleven. Van 45 euro per week.

Ik, een vrouw met een fantastische baan met een erg goed salaris. Maar ook een vrouw met een toekomstige ex. Met een koophuis in de Peel en een huurflatje in 040. Met een halve hypotheek en een volledige huur. Met een nog niet ontbonden huwelijk. Al 4 jaar lang.
Is dat eerlijk? Nee. Maar een onwillige toekomstige ex is niet eerlijk (en daar laat ik het bij…). Die denkt aan zichzelf.  En ik? Ik dacht aan verplichtingen die aangegaan waren en die nagekomen moesten worden. Aan crisistijd, aan dalende huizenprijzen, aan de horror van gedwongen verkoop. Ik dacht aan je andere wang toekeren als je geslagen wordt. Aan hoop op veranderingen ten goede bij de toekomstige ex. Ik dacht aan alles en iedereen, behalve mezelf. En dat is niet slim, zeg maar.

Vier jaar heb ik het volgehouden. Op 1 maand na. Totdat de maat vol was. Totdat ik door professionals erop gewezen werd dat ik naar de haaien ging. Wat ook zo was. Want, geen geld hebben om te kunnen leven en je (daardoor) sociaal terugtrekken is naar de haaien gaan. Totaal volledig kopje onder. En zover was ik. Bijna.

Ik heb de reddingslijn gegrepen. Met de moed der wanhoop. Maar ik heb ‘m gegrepen. En ik kom langzaam terug naar de kust. Met af en toe een golf die me terug werpt. Maar ik moet en zal aan wal komen. Omdat ik dat wil.

Ik ben gestopt met het betalen van de hypotheek (met alle bijbehorende kosten). Daarmee kan ik mijn eigen elektrarekening betalen. En m’n (kleine) huurschuld. En nog het een en ander. En volgende maand ga ik m’n saldo ermee uit de rode cijfers halen. En in maart kan ik naar een advocaat stappen om de scheiding te gaan regelen. En in mei kan ik misschien die kroon laten zetten bij de tandarts, na 2 jaar. En misschien een nieuwe bril aanschaffen, die al lang nodig is.

En ondertussen zullen de deurwaarders komen. Voor de hypotheekschuld. Ze mogen binnen komen. Bekijken wat ik allemaal niet heb. Ze mogen het koophuis gaan veilen. De toekomstige ex zal moeten verhuizen. Ik zal waarschijnlijk met een hoge restschuld achter blijven. Maar ik zal weten waar ik aan toe ben. En voor hoe lang. En ik zal kunnen leven. Met een (huur)dak boven m’n hoofd. De scheiding zal hopenlijk geregeld zijn. En ik zal aan de kust komen. Omdat ik dat wil.

Vandaar. #newbeginnings