Caraat

Ik sta met de rug tegen de muur. Maar die biedt geen steun. En toch heb ik dat nodig. Steun. Omdat ik het niet meer weet. Misschien weet jij wél iets….

Tijd voor een update. Een update op de blog #newbeginnings1
Korte samenvatting van die blog: huis gekocht met man in 1999, weggegaan bij man in 2008, man heel erg boos, man wil huis niet verkopen en blijft in huis wonen. Ik betaal halve hypotheek en volledige huur, dat past financieel natuurlijk niet. Ik leef 4 jaar van 45 euro in de week. Omdat ik vind dat ik de verplichtingen die ik ben aangegaan moet nakomen. Man wil nergens aan meewerken en betaalt alleen halve hypotheek. Totdat er in mij iets knapt en ik in januari 2012 stop met betalen van de hypotheek. Tot zover de update.

Er zijn 12 maanden voorbij gegaan in betrekkelijke rust. Rust die ik gebruikt heb om weer mens te worden. Om me niet een financiële outcast te voelen. Om niet bij bijna alles te hoeven denken: daar heb ik geen geld voor…
De maanden zijn ook gebruikt om schulden (die onvermijdelijk waren ontstaan) op te ruimen. En natuurlijk om gesprekken te hebben met de hypotheekbank. Deze gesprekken verliepen, zakelijk gezien, best prettig. Na een jaar heb ik aangegeven dat ik bereid was tot een laatste actie: ik zou nog een half jaar betalen wat ik maximaal kon. Om (de man) de ruimte te bieden het huis normaal te kunnen verkopen (en niet te laten veilen door de bank). Inmiddels was het huis wel een ton minder waard geworden. Ja, de (ex)man ging akkoord, hoewel niet van harte. Dus afspraak met bank: de eerste 6 maanden van 2013 500 euro p.m. betalen, dus weer terug naar een heel mager bestedingspatroon en daarna stoppen met betalen. Huis verkocht of niet. Daarna mocht de bank het huis gaan veilen van mij. Om aan te geven dat er een einde aan deze situatie moet komen. Helder, zou je denken. Totdat de hypotheekbank van accountmanager verandert en kennelijk een nieuwe bedrijfscultuur gaat hanteren. En dan gebeurt er het volgende…

Eind mei. Telefoontje van de hypotheekbank. “Ja u spreekt met meneer X (mij onbekend). U komt uw verplichtingen niet na. Ik zie geen betalingen van u.” Mijn eerste gedachte: “Dat zal toch niet waar zijn. Foutje met de automatische betalingen? Dan had ik toch geld over moeten houden?” Dus snel uitzoeken en terugbellen: “Ik heb elke maand op de 25e het bedrag overgemaakt dat we afgesproken hebben.” Reactie: “ehhhh, o ja, nou zie ik het ook.” Waarna ik in verbijstering achter blijf. En alsnog boos word.

Dag later. Telefoontje van de hypotheekbank. “Ja, met meneer X. Ik vind dat u 2000 euro van uw vakantiegeld naar ons moet overmaken. En u moet een volmacht tekenen bij de notaris, om de verkoop van het pand door ons mogelijk te maken. En u moet uw schuld over 2012 en 2013 afbetalen. Anders gaan wij loonbeslag leggen.” Ik: “Ehh, wie bent u? En ik had toch een afspraak tot komende 1 juli met mevrouw Y van uw bank?” Antwoord: “Ik ben opvolger van mevrouw Y, u moet voortaan doen wat ik zeg, anders gaan wij loonbeslag leggen.”

Enfin, er volgen een aantal ongemakkelijke telefoontjes waarbij ik aangeef dat ik het gevoel heb dat ik als crimineel word behandeld. We besluiten de conversatie verder via de mail af te handelen omdat het telefonisch niet lekker loopt. Ik loop in ieder geval tegen een muur van onbegrip op…

Ook volgt er een gesprek met de (ex)man. Per 1-7-2013 verloopt de rentevastperiode. Er kan een nieuw contract komen met een veel lagere rente (ongeveer de helft) en dan kan hij de hypotheeklasten alleen betalen. Zegt hij. Maar dan moet het wel de flexibele rente worden. “En als die gaat stijgen?” vraag ik. “Dat gebeurt niet zo snel. En dan ga ik hem alsnog vast zetten. En dan kan ik ‘m waarschijnlijk nog steeds wel helemaal zelf betalen.” zegt hij. Risicovol vind ik dat. Ik wil er over nadenken. En ik wil garanties van hem. Dat hij voortaan alleen de hypotheek betaalt. “Kun je nu niet alvast tekenen, dan is het vast gedaan” zegt hij nog. Ik: “Nee, ik ga eerst nadenken en navraag doen. We hebben nog tot de 25e.”

Afgelopen zaterdag (8 juni). Een brief in de brievenbus. “Als u voor donderdag 13 juni geen afbetalingsvoorstel aanlevert volgt er loonbeslag.”  En nóg een prachtig zinnetje: “Met uw voorstel bevestigt u tevens mee te willen werken aan de volmacht.”

Dus, met de rug tegen de muur, maak ik een voorstel. Waarbij ik een appèl doe op compassie van de bank. Dat ik, als ik gedurende 3 jaar mag afbetalen (350 euro per maand) dat het leven dan dragelijk blijft. Dat ik dan niet wéér op een houtje hoef te bijten. En dat ik niet zonder meer akkoord ga met de volmacht. Ik heb daar tenslotte nog geen letter van op papier gezien.

Donderdagmiddag 13 juni. Telefoontje van de bank: “Ja, met meneer X, ik heb uw voorstel gezien. We gaan waarschijnlijk niet akkoord, maar ik ga nog even overleggen.”
K*t, maar ik heb nog hoop.

Vrijdagochtend 14 juni, 08:45 uur. Telefoontje van de bank: “Wij gaan niet akkoord. U moet 16 maanden lang 750 euro (!) per maand betalen. Én de volmacht tekenen. Én de maandelijkse hypotheeklasten moeten volledig betaald worden. Anders gaan we binnen een week over op loonbeslag. Goedemorgen.”

…..

Met de rug tegen de muur. Dwars door de muur heen. Ik weet het niet meer.
Wie het wel weet mag het zeggen. Graag zelfs.
Mailen mag ook: caraat at live punt nl