Caraat

Nachten in het noorden.
Gevuld met alle woorden,
Die overdag juist niet
Of heel expliciet gesproken zijn.

Niet meer kunnen dromen
Door tranen die niet komen
Omdat je sterk en rots
Maar ook zorgend voor moet zijn.

Gesprekken voeren met de prater,
Over perspectief en later.
Maar ook oor hebben voor
zij, die haar gedachtes fluistert.

Een keel die alles opkropt
Die woorden in zich opslokt
Ze blijven halverwege steken
Of floepen er te heftig uit.

Een hart dat zich verhardt en sluit
En spaarzaam nog gevoelens uit
Eenzaam in zichzelve keert
Een enk’ling slechts vertrouwen geeft.

Ik voel me leeg, en grijs en stil
Terwijl ik vol en kleur en leven wil
Ik wil balans in liefde en verdriet
Het leven leven zoals het komt.

Vrienden bieden schouders, handen, wangen
Ik mag nu leren hoe te ontvangen
Geven, nemen, samen delen
Ik heb het nodig in mijn leven.

Laat mij weer de nachten dromen,
De woorden moeiteloos mijn mond uit komen
Laat mijn hart weer, vol van liefde, stromen,
Door mijn vrienden worden opgenomen.

Geschreven in de periode dat mijn ouders nog zelfstandig woonden, maar dat eigenlijk niet meer ging. En ik regelmatig in Groningen was. Een zware, duistere, maar ook mooie en waardevolle tijd