Ik ben opgegroeid in de binnenstad van Groningen. Boven de drukkerij van mijn ouders. Een middelgroot bedrijf met 10 werknemers. Eigenlijk 10,5, want als kind al was ik heel vaak te vinden in de drukkerij. Ik kende amper de letters van het alfabet toen ik al de loden letters terug mocht plaatsen in de letterbakken.
In de drukkerij werd vooral familie- en handelsdrukwerk gemaakt. Later kwamen daar ook catalogi van kunstenaars bij, het “mooiere” drukwerk. Maar onze vaste, solide klant was De Spar (Noord Nederland). Voor deze supermarktketen drukten wij de reclamefolders voor alle supermarkten in Noord Nederland. Mijn vader had daar zelfs een aparte pers voor aangeschaft; een lanolinepers, die met rollen papier werkte en drie kleuren (rood, groen en zwart) in een keer kon drukken. Dat was voor die tijd (1970) heel revolutionair.
Mijn vader zei altijd: “Door De Spar kunnen we ons brood betalen, de andere klanten zorgen voor het beleg.” En dat beleg kochten we natuurlijk bij De Spar. Mijn moeder bracht veel drukwerk zelf weg naar de winkels. Dat was goed voor het persoonlijk contact en goedkoper dan via Van Gend & Loos. Vaak mocht ik mee, als mijn moeder nog na schooltijd drukwerk weg moest brengen. En als ze dan toch bij een Sparwinkel was deed ze daar natuurlijk ook direct de boodschappen en deed zo aan klantenbinding. Brood, vlees en groenten haalden we bij ons in de straat bij de bakker, slager en groenteboer, maar de rest kwam van De Spar. Zo ging dat bij ons thuis. Niets aan de hand.
Totdat ik als zestienjarige ging werken als kassameisje op zaterdag bij de Fred van der Werffsupermarkten. In die tijd niks geen barcodes en scanners, maar prijzen uit je hoofd leren. Na een paar maanden kende ik alle prijzen van de producten uit m’n hoofd. En ging vervolgens weer eens met mijn moeder boodschappen doen bij De Spar. Mijn moeder werd gék van mij. Want bij De Spar was alles véél duurder. En dat liet ik merken ook.
Vanaf dat moment woedde er een stille supermarktoorlog tussen mij en mijn vader. Ik vond het echt belachelijk dat we boodschappen deden bij De Spar, want Van der Werff was véél goedkoper. En mijn vader probeerde mij duidelijk te maken dat het echt héél belangrijk was dat we tóch boodschappen deden bij De Spar. We begrepen elkaar niet…
Op mijn zestigste verkochten mijn ouder de drukkerij en gingen ze genieten van een heel ander leven. Mijn vader ging de boodschappen doen. Bij de Aldi, want die was zo lekker goedkoop…
P.S. Wie weet waarom de Spar eigenlijk zo heet? En dat het vroeger DeSpar heette? Door Eendrachtig Sparen Profiteren Allen Regelmatig.
Ik zal het nooit vergeten…
Geef een reactie