Ik ben een aanrakerig mens. Als je me goed kent weet je dat. Ik hou ervan om met gebaren te praten, maar ook om je tijdens een intens gesprek aan te raken. Ik doe dat onbewust. Alsof ik je op die manier wil laten weten, dat je me raakt door wat je zegt. Of omdat het me raakt wat ik zeg. Ik wil gewoon je hand vasthouden als het emotioneel wordt. Een schouder geven of krijgen, een knuffel. Het hoort bij mij.
Vandaag realiseerde ik mij opeens dat de “alternatieve” dingen die ik doe ook allemaal met aanraking te maken hebben. Ik geef Reiki, massages en werk met Touch for Health. Allemaal vormen waarbij aanraking belangrijk is. Waarbij vaak een echte verbinding wordt gelegd tussen mij en de ander. Waarbij vertrouwen en ‘overgeven aan’ belangrijk zijn. Waarbij fysiek aanraken, emotioneel raken wordt. Want de ander voelt vaak meer dan alleen de (meestal fysieke) pijn. En ik voel vaak meer dan alleen het fysieke deel dat ik behandel.
Door dat aanraken, raken we elkaar dus ook op een ander niveau. En van daaruit ontstaat meestal een mooi gesprek over wat er nog meer is. Waar de pijn van binnen zit. Niet aan de buitenkant.
Ik kwam op deze gedachtes omdat iemand mij dit weekend raakte door iets heel persoonlijks te vertellen. En het gevoel dat ik daarbij kreeg was dat mijn hart letterlijk aangeraakt werd. Hier werkte het dus andersom. Geraakt worden en je daardoor aangeraakt voelen. En ik vind dat mooi. Want ik zou niet willen leven zonder dat. Raken en aanraken. Geraakt en aangeraakt worden.
Geef een reactie