Al sinds mijn jeugd ben ik bezig met spiritualiteit. Opgroeiend in een anti-kerkelijk gezin, kriebelde er voor mij toch vaak iets. Ik kon het alleen geen naam geven. Als mijn vader vloekte (en dat deed ie vaak) vond ik dat niet prettig, maar ik kon niet verklaren waarom. Naarmate ik ouder werd kreeg ik veel gelovige vrienden en vriendinnen. Met hen voerde ik gesprekken over geloven; wat is het, wat voel je dan, waarom? Kortom ik was bezig met het vormgeven van mijn eigen geloof en Godsbeeld. Want kennelijk had ik daar behoefte aan.
Naarmate ik ouder werd, werd de zoektocht intenser. Paravisiebeurzen, aura’s, chakra’s, moeder aarde, wicca, noem het maar op en ik heb er over gelezen, het ondergaan. Over lezen gesproken: ik denk dat ik de helft van alle boeken van de Heremiet (een spirituele boekenwinkel in Eindhoven) heb gelezen. Oké, da’s misschien overdreven.
Ik heb veel cursussen en workshops gedaan. Opleidingen voor hypnosetherapeut, Reiki, Touch for Health, kinesiologie, voetzonereflex, Bach- en vele andere bloesemtherapieën, intuïtieve massage. Ik heb zelfs een paar jaar een praktijk voor alternatieve geneeswijzen gehad. Kortom: ik was zoekende naar alle (on)mogelijkheden van het menselijk wezen en nieuwsgierig naar wat er tussen hemel en aarde is. Ik heb er uiteraard veel van geleerd. Over mensen, maar vooral over mezelf.
Toen het leven moeizamer werd, de relatie slechter ging en de midlife crisis nabij was, werd mijn belangstelling voor het spirituele minder. Ik had alle aandacht nodig om mezelf staande te houden. Wat uiteindelijk niet lukte. De burn-out en het zwarte gat volgden. In mijn lange weg terug naar een “heel” leven ontstond er langzaam weer ruimte voor mijzelf. En voor de wereld om me heen. Maar vooral ook voor die onzichtbare kracht die in mij en in het universum bestaat. En die mij maakt tot wat ik ben.
Tegenwoordig leef ik samen met m’n buddha’s een vreedzaam bestaan en probeer ik het leven elke dag weer te ervaren en te leven zoals het komt. Ik probeer wel heel bewust om te gaan met de dingen die op mijn pad komen. Zoals toeval. Of synchroniciteit. En ik merk dat hoe bewuster ik leef, hoe meer synchroniciteit ik ervaar. Bijna elke dag komt het het voor dat ik bijna wil zeggen: “hé da’s toevallig!”. Maar dat zeg ik zelden meer. Want ik weet dat het een betekenis heeft. Een teken is. Voor mij. Soms snap ik het meteen, soms duurt het even en sommige snap ik nog steeds niet. Maar ik koester ze, die tekens. En geniet ervan. Voor mij is het elke dag een bewijs dat ik niet alleen ben. Dat er meer is tussen hemel en aarde. En dat is eigenlijk meer dan genoeg.
Geef een reactie